De oorsprong en evolutie van de Maine Coon 

Bronnen: Wikipedia, LICG, rasclubmainecoon.org, dierenrecht.nl 

De Maine Coon loopt als eeuwen rond in New England, Maine en omliggende staten in het noord-oosten van de Verenigde Staten. 

Over de oorsprong van de Maine Coon gaan veel sprookjesachtige verhalen, zo zou de Maine Coon ontstaan zijn uit een kruising met wasberen ofwel Racoons. In werkelijkheid stamt de Maine Coon af van een aantal langharige huiskatten met een recessief gen voor langhaar. Deze katten werden meegenomen door de kolonisten vanuit Europa naar Noord-Amerika. De katten hebben zich gekruist met de katten die daar al rondliepen. Omdat het klimaat daar koud is heeft het nut voor de katten om een langharige vacht te hebben waardoor er daar relatief veel langharige huiskatten rondlopen. 

Het lijkt er dus op dat de Coon van oorsprong Europese roots heeft en toch is dit ras in de Verenigde staten ontstaan. 

Omdat de kat voorkomt in en rondom Maine en hij ‘lijkt’ op een kruising met en wasbeer is destijds de naam Maine Coon geboren.  

De Maine Coon is een natuurras. Dit wil zeggen dat het ras natuurlijk is ontstaan, zonder inmenging van de mens, en ook nooit gekruist mag worden met andere rassen.  Door natuurlijke selectie heeft de Maine Coon zich ontwikkeld tot een kat met een halflange waterresistente vacht waarmee hij goed om kan gaan met de weersinvloeden in koude landen. Hij heeft een stevige gespierde lichaamsbouw moet grote wijden openstaande ogen en oren. Ook heeft hij grote harige voeten met scherpe klauwen, kortom alles om een goede jager te kunnen zijn en zelfstandig te kunnen overleven. 

De eerste Coons in Amerika leefde als gezinslid maar ook als boerderijkat. Vanwege hun talenten hielden zij de muizenplagen op het erf onder controle. Toen de kattenshows populairder werden in Amerika, aan het einde van de 19e eeuw, werd de Coon een graag geziene gast met zijn mooie, dikke vacht en grote variatie aan kleuren en patronen. 

Op de eerste echte kattententoonstelling ergens rond 1870 was ook de Maine Coon van de partij. En zeker niet onverdienstelijk. De Maine Coon stal de show maar ondanks dat raakte hij wat in de vergetelheid met de opkomst van de Amerikaanse Exotische rassen zoals de Pers en de Siamees. In de late jaren 50 was het zelfs zo ver dat de Maine Coon bijna uitgestorven was. 

Gelukkig verenigde een groep enthousiastelingen zich en richten zij de MCBFA, ofwel Maine Coon Breeders And Fanciers Asscociation, op. Deze club zorgde ervoor dat de Coon opnieuw erkend werd bij alle Amerikaanse verenigingen. Gelukkig werd er bij het opstellen van het ras standaard goed gekeken naar de kat en werd er gekozen om het ras zo te behouden zoals het ontstaan was in de natuur. 

In 1976 werd de Maine Coon in Europa geïntroduceerd ditmaal door Amerikanen die gestationeerd werden in West-Duitsland. Het verschijnen op de show van dit nieuwe ras werd zo enthousiast ontvangen dat de FIFe besloot om het ras te erkennen in 1982. Waarna het snel terrein won en nu 1 van de meest populaire rassen in Europa is. 

Het type van de Maine Coon 

Bronnen: Pawpeds

Er zijn heel veel kattenrassen op de wereld. Hoeveel dat weet niemand precies. Wat wel duidelijk is is dat er veel verschil zit in de rassen en daarom is er gekozen om de rassen te verdelen in 5 verschillende types. Te weten: 

• Type 1: Het natuurras, katten die vanuit nature in een bepaald gebied voorkomen. 
• Type 2: Rassen die fokkers om een bepaalde mutatie wilde behouden. 
• Type 3: Rassen die zijn ontstaan door bewust pogen om een bepaald kenmerk in een ras te fokken. Denk hierbij aan de Sphynx en de American Curl. 
• Type 4: Rassen die lijken op een wilde kat. 
• Type 5: Rassen die gecreëerd zijn om aan een bepaald uiterlijk te voldoen, bijv. de Ragdoll die gewenst is om zijn lange haar en veelal specifieke kleur. 

En om het dan nog wat moeilijker te maken kan het zijn dat een kat een mix is uit 2 types. 

Bij de Maine Coon, met als EMS Code MCO, is het simpel hij is duidelijk een type 1 ofwel een natuurras. Zij is ontstaan zonder invloed van de mens. De hedendaagse fokkers doen er alles aan om het ras te behouden zoals het is en geen specifieke kenmerken uit te lichten (denk hierbij aan de stompe neus, kleine schedel en korte nek van de pers, of het uitlichten van een bepaalde kleur). 

Het uiterlijk van de Maine Coon 

Bronnen: Medpets, Spazziodecor 

De Maine Coon heeft een groot lijf en heeft daardoor een opvallend voorkomen. Naast dat hij groot is is hij lang, rechthoekig, erg gespierd en heeft hij stevige botten. Hierdoor maakt hij een krachtige en robuuste indruk. 

De poten zijn middellang met extreem grote ronde voeten met plukjes haar tussen de tenen. Deze haartjes worden vaak als schattig gezien maar wist je dat ze ook daadwerkelijk een functie hebben? De pluimpjes zorgen namelijk voor bescherming. Bescherming van de huid tussen de tenen tegen ruig terrein, gevaren van buitenaf en koude. Deze pluimpjes werken dus als het ware als sneeuwschoenen. Dat is een van de redenen waarom je deze pluimpjes dus nooit wegknipt of scheert. 

Denk je mijn kat komt nooit buiten dus wat moet hij ermee. Besef je dan dat ze ook gevaren van buitenaf weren. Stel je kat loopt door een chemisch goedje, dan zorgen deze lange pluimen ervoor dat dit goedje de huid tussen de tenen niet raakt. 

De Coon heeft daarnaast een erg lange pluimstaart, de staart waardoor hij vroeger wel eens werd aangezien voor een kruising met een wasbeer. Deze staart loopt minimaal tot de schouderbladen. Dit zorgt ervoor dat ze deze staart in de winter als een dekentje om zich heen kunnen vouwen om het warm te houden. 

Naast de pluimen tussen de tenen en die enorm harige staart heeft de Coon verder ook een weelderige vacht over zijn hele lijf. Een halflangharige vacht welteverstaan. Wat niks meer en niks minder betekend dan dat de kat een redelijk normale vacht, die lijkt op een ietwat overdreven vacht van een kortharige, heeft over zijn hele lijf. Maar dat op sommige plekken, denk aan de kraag, broek en de rok langere haren groeien ter bescherming tegen barre temperaturen. Een overblijfsel dus van de originele Maine Coon die leefde in koude landen. 

De Maine Coon in Nederland 

Bronnen: LICG, https://www.catterymacadamia.com/

De Maine Coon is met zijn stoere uiterlijk een van de meest populaire kattenrassen in Nederland. In 1980 kwamen de eerste Maine Coons naar Nederland waarna de FIFE het in 1982 al tot ras erkende. 

Ik heb weinig kunnen vinden over het importeren van katten op dit moment. Het enige wat ik heb kunnen vinden dat er met name katten worden geïmporteerd die extreme uiterlijken hebben, anders dan de ‘oude’ Maine Coon die wij kennen. Of is een goede stap is valt over te twisten. De veranderingen worden vaak als ‘mooi’ gezien maar tegelijkertijd blijkt dat het langer en hoger op de poten fokker van de Coons zorgt voor gezondheidsproblemen zoals PL en HD. Gelukkig heeft Pawpeds een gezondheidsprogramma voor HD opgestart en komt er in de toekomst waarschijnlijk ook nog een programma voor PL zodat het ras niet ten onder gaat aan deze veranderingen. 

De gezondheid van de Maine Coon

Bronnen: Wikipedia, LICG, Dierendokters.com, Dierenenrecht.nl 

Omdat Maine Coons zo groot zijn, zijn ze gevoeliger voor sommige gezondheidsproblemen dan andere rassen. Zo komen de erfelijke PL, ofwel Patella Luxatie, HD, ofwel Heupdysplasie en Epifysiolyse veel voor bij dit ras. 

Een ander probleem van de Maine Coon is het erfelijke hartprobleem HCM ofwel Hypertrofische cardiomyopathie.

Ook is er een oogprobleem wat helaas veel voorkomt bij de Coon.PRA, ofwel progressieve retina atrofie, is een aandoening waarbij het netvlies verslechterd. Gelukkig is hiervoor een DNA test beschikbaar. 

Een ander erfelijk probleem van de Maine Coon is PKD ofwel Polystic Kidney Disesase. Een aandoening aan de nieren. Gelukkig is er voor deze ziekte een test beschikbaar. Dit kan bij een veterinaire radioloog. Een andere optie is testen via een DNA onderzoek. 

Een andere erfelijke en zeker ook aangeboren afwijking van de Coon is SMA, ofwel Spinale Musculaire Atrofie. Hierdoor gaat er iets mis met de aansluiting van de spieren. Deze ziekte is helaas niet te genezen. Gelukkig is ook hierop te testen door middel van een DNA onderzoek. 

Voor fokkers is er nog een extra probleem van belang bij de Coon namelijk NI, of Neonatale Isoethrylose. Hierbij kunnen kittens na het drinken van moedermelk sterven. Dit komt voor wanneer je 2 katten kruist waarvan de ene bloedgroep A heeft en de andere B. Dit komt niet vaak voor maar als het voorkomt raak je dus je nestje kwijt. De oplossing? Een bloedtest zodat je weet welke bloedgroep de ouderdieren hebben. 

Ook is er een, zover we weten, nog niet erfelijk probleem in de vorm van poliepen in oor, neus en keel. Deze poliepen kunnen gelukkig operatief verwijderd worden.

En dan hebben we nog FIP, veroorzaakt door het Coronavirus. FIP komt niet alleen bij de Maine Coon voor maar staat bij de Coon zeker hoog in het lijstje. 

Vaak is FIP onschuldig en bezorgt het de kat enkel wat darmklachten. In sommige gevallen echter kan het de kat fataal worden omdat deze kwaadaardige variant ontstekingen elders in het lichaam veroorzaakt. Bijzonder aan FIP is ook dat in Meerkatshuishoudens van meer dan > 6 katten meer kans hebben om FIP te krijgen. 

Het is een hele lijst. Maar het belangrijkste probleem in Nederland van de Maine Coon is HCM. Dit omdat de combinatie van ernst, behandelbaarheid en het risico erop het hoogst zijn.

Het lullige hiervan ook dat deze ernstige hartziekte vrijwel onopgemerkt blijft. Het enige wat op kan vallen is dat deze katten iets meer slapen. Mocht je het toch opmerken ook dan is er geen redding want deze ziekte is lastig te behandelen en dan nog steeds niet te genezen.

Een laatste probleem van de Maine Coon is Polydactily. Of het een probleem is daarvoor zijn meningen verdeeld, sommige fokkers fokken er zelfs op omdat kittenkopers in soms zelfs speciaal kiezen voor een polydactyle kat. Punt blijft wel dat deze extra teen niet gewenst is op de meeste kattenshows.  Enkel op de Tica shows zijn polydactyle katten welkom. Of deze extra teen een echt gezondheidsprobleem is is helaas nog niet echt duidelijk. Er is nog geen onderzoek naar gedaan. En het blijkt voor te komen in de natuur, is te zien op tv bij DR Pol. Zijn klanten blijken regelmatig een extra teen te hebben. 

-------

Dit was hij dan, deel 1 van de Maine Coon. Smaakt het naar meer? Volgende week komt er nog een blog uit met de titel: De vachtverzorging van de Maine Coon.